چارچوب نظری دو کارکرد اصلی دارد که عبارتند از :

۱٫ چارچوب نظری اجازه می دهد که سوال اولیه در مورد موضوع تحقیق را بصورت واضح و دقیق بیان کرد.
۲٫ چارچوب نظری به عنوان پایه و بنیادی برای فرضیه هایی بکار می رود که به اعتبار همان فرضیه ها محقق می تواند پاسخ کاملی به سوال اولیه بدهد.
اگر بتوان چارچوب نظری مسئله تحقیق را به نوعی مطرح کنیم که از چارچوب های نظری قبلی استفاده کنیم و از این چارچوب های نظری پیشین فراتر رود ، همیشه باید جانب احتیاط و روشن بینی را رعایت کنیم .

۱٫ برای اینکه باید انتخابی صورت گیرد و تمام مسائل را نمی توان بطور همزمان روشن بیان کرد.

۲٫ برای اینکه تمام دیدگاههای یک مسئله را نمی توان یکجا جمع کرد.

از بلند پروازی های همیشگی در بین برخی از محققان این است که به بهانه کامل بودن می خواهند تمام نگرش های قابل اعتنا درمورد مسئله تحقیق را باهم ادغام کنند. که این کار باعث می شود تحقیق زیر انبوه ملاحظات مبهم و نامنسجم غرق شود.اما محقق مسئله تحقیق را در یک چارچوب نظری از قبل آماده شده مطرح می کند. در این حالت ، کاری که محقق در جستجوی چارچوب نظری باید انجام دهد به بهره گیری هوشمندانه از چارچوب های نظری موجود محدود است.

مشکل اصلی این است که کدام یک از چارچوب های نظری برای طرح مسئله تحقیق مناسبتر است . منطقی ترین گزینش ، انتخاب آن چارچوب نظری است که فکر می کند با سوال اولیه و با اطلاعات بدست آمده از مصاحبه های اکتشافی موجود بیشترین ارتباط را دارد. در پرتو چارچوب نظری انتخاب شده برای مطرح کردن مسئله تحقیق ، سوال اولیه مسئله تحقیق صورت قطعی و معنای دقیق آن را پیدا خواهد کرد و در مسیر آن پاسخی برای سوال اولیه مسئله تحقیق جستجو خواهد شد مشخص می گردد.

اگر سوال اولیه مسئله تحقیق از ابتدا بصورت دقیق فرمول بندی نشده باشد ، انتخاب چارچوب نظری فرصت نهایی برای فرمول بندی صحیح و دادن معنای خاص و دقیق به سوال اولیه مسئله تحقیق است که هدف نهایی تحقیق را مشخص می کند.

فرمول بندی مجدد سوال اولیه مسئله تحقیق با کلماتی متناسب با چارچوب نظری انتخاب شده و گشودن چشم انداز پاسخ های معتبر به روی آن ، کارهایی است که باید به دقت و با حوصله انجام شود.